تبش

کلمه "تبش" در زبان فارسی به معنای "انگر" و "تشویش" است و بیشتر در متون ادبی، شعر و نثر مورد استفاده قرار می‌گیرد. این کلمه در متون معاصر و زبان محاوره کمتر رایج است.

قواعد نگارشی مرتبط با کلمه "تبش":

1. نوشتار صحیح: کلمه "تبش" باید به صورت صحیح و بدون اعراب گذاری نادرست نوشته شود.

2. استفاده در جملات: در نگارش جمله‌هایی که از این کلمه استفاده می‌کنند، باید دقت کرد که کلمه در جای مناسب قرار گیرد و به درستی با کلمات دیگر همخوانی داشته باشد. به عنوان مثال:

   • "دل من پر از تبش است."

3. نکات فصاحت: استفاده از "تبش" باید با توجه به مخاطب و نوع متن انجام شود. در متون رسمی و ادبی، استفاده از این کلمه به طور درست می‌تواند نثر را زیباتر کند.

4. توجه به معانی: "تبش" ممکن است به معانی مختلفی در اشعار و نثرها به کار رود؛ به همین خاطر فهم درست این کلمه در جملات نیازمند توجه به context یا سیاق جمله است.

در کل، استفاده از کلمات ادبی مانند "تبش" نیازمند آشنایی با زبان و قواعد ادبیات فارسی است تا درستی و زیبایی متن حفظ شود.

۱. او به دلیل تبش بالا مجبور شد چند روزی به استراحت بپردازد.
۲. تبش او نشان‌دهنده یک عفونت ویروسی بود که به سرعت در حال گسترش بود.
۳. پزشک پس از معاینه، توصیه کرد که برای کنترل تبش مایعات بیشتری بنوشد.