خذلان

"خذلان" یک واژه عربی است که به معنای "رها کردن" یا "کمک نکردن" به کسی در زمانی که به آن نیاز دارد، استفاده می‌شود. در فارسی معادل‌های مختلفی برای این واژه وجود دارد، اما به‌طور خاص "خذلان" در متون مذهبی و ادبیات فارسی به کار می‌رود.

قواعد نگارشی مربوط به "خذلان":

1. استفاده در جمله: این واژه معمولاً در جملات توصیفی و توجیهی به کار می‌رود:

   • "او در شرایط سخت، نتوانست از دوستانش خذلان ببیند."

2. نحوه‌ی صرف و تغییر شکل: خذلان به عنوان اسم غیر قابل صرف است و به صورت همان "خذلان" و در تقسیمات دیگر به صورت صفت یا فعل مطرح نمی‌شود.

3. نقطه‌گذاری: هنگام درج این واژه در نوشتار، قوانین نقطه‌گذاری عادی برقرار است:

   • "از خذلان او متأسف شدم."

4. توجه به هم‌نشینی با دیگر واژه‌ها: واژه‌های همراه و صفت‌هایی که قبل یا بعد از "خذلان" می‌آیند، باید به درستی انتخاب شوند تا مفهوم جمله روشن‌تر شود:

   • "خذلان ناامید کننده‌ای را تجربه کرد."
5. توجه به فراوانی معنایی: بسته به زمینه، "خذلان" ممکن است معانی مختلفی داشته باشد. در ادبیات، ممکن است به معنای افت یا کاهش یک ارزش یا مقام نیز به کار رود.

به‌طور کلی، "خذلان" واژه‌ای ادبی و مفهومی است که در متون خاص و در مباحث فلسفی، مذهبی و ادبی به‌کار می‌رود. استعمال صحیح آن نیازمند توجه به بافت و مفهوم جملات است.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "خذلان" در جمله آورده شده است:

1. او به دلیل خذلان دوستانش در زمان نیاز، احساس تنهایی می‌کرد.
2. خذلان در دوستی می‌تواند آسیب‌های عمیقی به روابط انسانی وارد کند.
3. این داستان درباره‌ی یک قهرمان است که با وجود خذلان مردم، همچنان به مبارزاتش ادامه می‌دهد.
4. هیچ چیز دردناکتر از خذلان در عشق نیست؛ وقتی احساس می‌کنی کسی که به او اعتماد داری، از تو رو برمی‌گرداند.
5. در مواجهه با مشکلات، قدرت درونی‌اش را پیدا کرد و خذلان را به شکست تبدیل کرد.

اگر جمله‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!