کلمه "خودنویس" در زبان فارسی به معنای قلمی است که به‌طور خودکار جوهر را برای نوشتن فراهم می‌کند. در زیر به چند نکته در مورد قواعد نگارشی و استفاده از این کلمه می‌پردازیم:

1. نوشتار صحیح: کلمه "خودنویس" به‌طور صحیح با شکل جدا نوشته می‌شود و هیچ عکسی ندارد.

2. کاربرد: در متون علمی، ادبی و روزمره، می‌توان از "خودنویس" استفاده کرد. این کلمه می‌تواند به عنوان اسم عام یا خاص نیز به کار رود.

3. جمع بندی: جمع کلمه "خودنویس" به‌صورت "خودنویس‌ها" خواهد بود. برای استفاده در جملات باید به قاعده جمع‌بندی توجه شود.

4. نقطه‌گذاری: زمانی که "خودنویس" در متن و جمله‌ای به کار می‌رود، باید به قواعد نقطه‌گذاری توجه کرد و از فاصله مناسب بین کلمات استفاده کرد.

5. قید و صفت: می‌توان از این کلمه در کنار قید و صفت‌ها استفاده کرد، مثلاً "یک خودنویس زیبا" یا "خودنویس جدید".

اگر سوال خاصی در مورد کاربرد یا نگارش این کلمه دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "خودنویس" در جمله آورده شده است:

1. صبح هنگام، معلم از دانش‌آموزان خواست تا با خودنویس‌های خود تمرین نوشتن را شروع کنند.
2. او همیشه یک خودنویس زیبا در جیب خود دارد تا هنگام ضرورت از آن استفاده کند.
3. در جشنواره کتاب، یک غرفه به خودنویس‌های خاص و هنری اختصاص یافته بود.
4. هنگامی که احساس الهام می‌کنم، سریعاً خودنویس را به دست می‌گیرم و روی کاغذ یادداشت می‌کنم.
5. خودنویس‌های قدیمی او، یادآور روزهای خوش گذشته و نوشتن داستان‌هایش بودند.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، بفرمایید!