کلمه «استطراد» در زبان فارسی به معنای «بروز ناخواسته یک موضوع حاشیه‌ای در یک گفتار یا نوشته» به کار می‌رود. این کلمه معمولاً در مباحث ادبی و نگارشی مطرح می‌شود. در زیر به قواعد و نکات نگارشی مرتبط با این کلمه اشاره می‌شود:

1. استفاده صحیح: «استطراد» به معنای انحراف از موضوع اصلی است. در نوشتار و گفتار، زمانی که نویسنده یا گوینده به موضوعی فرعی می‌پردازد، می‌توان از این واژه استفاده کرد.

2. جایگاه کلمه: «استطراد» معمولاً در وصل به متن و جملات پیرامون آن استفاده می‌شود. برای مثال: «در اینجا، یک استطراد لازم است تا موضوع جدیدی را مطرح کنیم».

3. نحوه نگارش: این کلمه یکی از آن کلماتی است که به صورت صحیح و با رعایت املای مشخص نوشته می‌شود. باید از غلط‌های املایی پرهیز کرد.

4. بجایگاه استطراد: می‌توان از این واژه به عنوان یک ابزار در نگارش برای بیان توضیحات اضافی یا انحرافات از موضوع استفاده کرد. با این حال، باید حواسمان باشد که از استطرادهای بی‌مورد پرهیز کنیم، زیرا می‌تواند تمرکز خواننده را از موضوع اصلی دور کند.

5. استفاده در سخنرانی: در سخنرانی‌ها، اگر بخواهید به موضوعی غیرمرتبط اشاره کنید، می‌توانید با ذکر «استطراداً» این کار را انجام دهید؛ برای مثال: «استطراداً باید اشاره‌ای به ... داشته باشیم».

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه «استطراد» به درستی و به صورت مؤثر در نوشتار و گفتار خود استفاده کنید.

البته! در اینجا چند مثال برای استفاده از کلمه "استطراد" در جملات مختلف آورده شده است:

1. در سخنرانی‌اش، او به دلایل مختلفی به استطراد پرداخت و مطالب جانبی زیادی را مطرح کرد.
2. هنگامی که معلم توضیح می‌داد، به طور ناگهانی به استطراد رفت و داستانی را از دوران کودکی‌اش تعریف کرد.
3. استطراد در نوشتن مقالات علمی می‌تواند نظر خواننده را به حاشیه ببرد و موضوع اصلی را تحت تأثیر قرار دهد.
4. او در خلال جلسه‌اش، از استطراد استفاده کرد تا به نکات بیشتری در مورد پروژه بپردازد.
5. در این کتاب، نویسنده با استطرادهایی جذاب، چشم‌اندازهای جدیدی را برای خواننده ترسیم کرده است.

امیدوارم این جملات مفید باشند!