فصیحه

کلمه "فصیحه" که به معنای "سخن شیوا و روشن" است، از نظر نگارشی و قواعد فارسی به چند نکته توجه دارد:

1. نقش کلمه: "فصیحه" به عنوان اسم به کار می‌رود و معمولاً در متون ادبی و علمی برای توصیف کلمات یا نثرهایی که روشن و گویا هستند، استفاده می‌شود.

2. نوشتار: این کلمه باید به صورت درست و بدون اشتباه تایپی نوشته شود. املای صحیح آن "فصیحه" است و توجه به رسم الخط فارسی الزامی است.

3. صرف و نحو: "فصیحه" ممکن است بسته به جمله‌ای که در آن استفاده می‌شود، به صورت مفرد یا جمع به کار رود (مثلاً "فصیحه‌ها" برای جمع).

4. پیوند با دیگر واژه‌ها: هنگام استفاده از "فصیحه"، توجه به پیوندهای معنایی و نحوی آن با دیگر کلمات مهم است. مثلاً می‌توان گفت "این نثر فصیحه‌ای است" یا "فصیحه‌های محمدعلی شوکت".

5. فصاحت و بلاغت: در متن‌های ادبی، "فصیحه" در کنار دیگر واژه‌ها مانند "فصاحت" و "بلاغت" ممکن است به کار برود که هر کدام معانی و کاربردهای خاص خود را دارند.

با رعایت این نکات، می‌توان به صورت درست و مؤثر از واژه "فصیحه" استفاده کرد.

1. نثر فصیحه او در این کتاب، خوانندگان را به عمق تفکر سوق می‌دهد.
2. معلم زبان فارسی همیشه به ما تأکید می‌کرد که استفاده از کلمات فصیحه می‌تواند نوشتار ما را زیباتر کند.
3. سخنرانی او با زبانی فصیحه و شیرین، تحسین شنوندگان را برانگیخت.