قندیل

کلمه "قندیل" از لحاظ قواعد فارسی و نگارشی به موارد زیر تقسیم می‌شود:

1. نوع کلمه: "قندیل" یک اسم است که به معنای چراغی آویزان یا نورافشانی که معمولاً از جنس شیشه است، به کار می‌رود.

2. جمع‌سازی: جمع "قندیل" به صورت "قندیل‌ها" یا "قندیل‌ها" (البته در زبان محاوره ممکن است جمع‌های مختلفی به کار رود).

3. صرف در جملات: چون "قندیل" یک اسم است، می‌تواند به عنوان فاعل، مفعول یا مسند در جملات به کار رود. مثال:

   • فاعل: «قندیل در اتاق روشن است.»
   • مفعول: «او قندیل را روشن کرد.»

4. هجا و تلفظ: "قندیل" دارای سه هجا است: قَنْ-دیُل

5. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی، لازم است کلمه "قندیل" به درستی و به صورت صحیح نگاشته شود و از غلط‌های املایی پرهیز شود.

6. کاربردهای غیررسمی: در زبان محاوره، ممکن است در برخی مناطق به شکل‌های مختلف تلفظ شود یا به کاربردهای مختلفی همچون اصطلاحات عامیانه اشاره شود.

اگر سوال خاصی در مورد کاربرد یا نکته‌ای خاص درباره این کلمه دارید، خوشحال می‌شوم کمک کنم!

1. در شب‌های سرد زمستان، قندیل‌های یخ از لبه‌های بام‌ها آویزان شده بودند و زیبایی زیادی به منظره می‌بخشیدند.
2. مادر با دقت قندیل‌ها را درخت کریسمس آویزان کرد تا جشن نوروز را با زینت بیشتری برگزار کنیم.
3. قندیل‌های روشن در خیابان‌ها، فضای شهر را در شب عید نوروز به شکلی دل‌انگیز تزئین کرده بودند.