لنگیدن

کلمه "لنگیدن" در زبان فارسی به معنای راه رفتن با دشواری یا اصطلاحاً لنگ‌زنی است. استفاده از این کلمه و نوشتار آن باید به صورت زیر رعایت شود:

1. نحو و جمله‌بندی:

   • "لنگیدن" معمولاً به عنوان فعل در جمله به کار می‌رود. مثلاً: "او به خاطر آسیب‌دیدگی پایش، لنگید."

2. صرف فعل:

   • "لنگیدن" به عنوان فعل ناقص صرف می‌شود. در زمان‌های مختلف (ماضی، مضارع و آینده) شکل‌های مختلفی دارد. مثلاً:
     • ماضی: "او لنگید."
     • مضارع: "او لنگد."
     • آینده: "او لنگ خواهد زد."

3. نقطه‌گذاری:

   • در جملات، باید توجه کرد که نقطه‌گذاری صحیح باشد. مثلاً بعد از جملات خبری باید از نقطه استفاده کرد.

4. استفاده از ترکیبات:

   • "لنگیدن" می‌تواند در ترکیب با دیگر کلمات نیز قرار گیرد. به عنوان مثال: "او لنگید و به آرامی به خانه رسید."
5. جمع و مفرد:
   • توجه کنید که فعل "لنگیدن" همیشه برای افراد مفرد یا جمع به کار می‌رود: "آنها لنگیدند." یا "او لنگید."

حفظ این نکات می‌تواند به شما کمک کند تا در استفاده از کلمه "لنگیدن" به درستی عمل کنید و نگارش بهتری داشته باشید.

1. بعد از آسیب دیدن، او هنگام راه رفتن لنگیدن شروع کرد و نیاز به درمان داشت.
2. صدای لنگیدن پای پیرمرد در خیابان، توجه همه را جلب کرد.
3. او به دلیل خستگی شدید، در طول مسابقه لنگیدن و نتوانست به سرعت قبل از مسابقه ادامه دهد.