کلمه "محصور" به معنای محدود و محصور شده است و از نظر نگارشی و دستوری، نکاتی درباره‌ی استفاده از آن وجود دارد:

1. استفاده در جملات: "محصور" معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و باید با اسم مورد نظر هماهنگ باشد. به عنوان مثال:

   • "فضای محصور"
   • "احساس محصور"

2. ترکیب با پیشوندها و پسوندها: این کلمه می‌تواند با پیشوندها و پسوندهای مختلف ترکیب شود، ولی باید دقت کرد که معانی آن تغییر نکند. مثلاً:

   • "محصور کردن" (فعل)
   • "محصوریت" (اسم)

3. نسبت به قواعد املایی: کلمه "محصور" به صورت صحیح و با املای درست نوشته شود.

   • توجه کنید که نوشتن "محصور" با "س" و "ص" باید درست باشد و از غلط‌های املایی پرهیز شود.

4. استفاده در متون رسمی و غیررسمی: این کلمه می‌تواند در متون ادبی، علمی و غیررسمی به کار رود، اما در متن‌های رسمی بهتر است به دقت انتخاب شود که در کنار دیگر واژه‌ها به درستی معانی را منتقل کند.

5. ملاحظات معنی‌شناختی: در برخی زمینه‌ها ممکن است "محصور" معنای خاص‌تری داشته باشد؛ به عنوان مثال در مباحث فلسفی یا اجتماعی می‌تواند به معنای نوعی محدودیت یا confinement باشد.

با توجه به این نکات، می‌توانید "محصور" را به درستی و با رعایت قاعده‌های فارسی و نگارشی به کار ببرید.

1. او در دنیای خیال‌انگیز خود محصور شده بود و هیچ چیزی نمی‌توانست او را از آن بیرون بیاورد.
2. باغی زیبا با دیوارهای بلند، مرا محصور کرده بود و احساس امنیت می‌کردم.
3. در بعضی از مواقع، انسان‌ها خود را در افکار منفی محصور می‌کنند و از دیدن زیبایی‌های زندگی غافل می‌شوند.