بازیگوش

کلمه «بازیگوش» ترکیبی از «بازی» و «گوش» است و به معنای کسی است که روحیه‌ی بازیگوشی و playful دارد. در نگارش و استفاده از این واژه در زبان فارسی، قواعد عمومی زبان و نگارش باید رعایت شود. در اینجا به چند نکته در مورد این کلمه اشاره می‌کنم:

1. نوع استفاده: «بازیگوش» معمولاً به عنوان صفت به کار می‌رود و به توصیف افراد (به‌ویژه کودکان) یا حتی حیوانات بازیگوش اشاره دارد.

2. عدم تکرار حروف: دقت شود که در نگارش این کلمه، حروف به درستی و به صورت صحیح نوشته شوند. توالی حروف «ب، ز، ی، گ، و، ش» باید درست و بدون اشتباه باشد.

3. جایگاه در جمله: این کلمه می‌تواند در جملات به عنوان صفت قبل از اسم یا به عنوان خبر استفاده شود. مثلاً:

   • او یک بچه بازیگوش است.
   • این سگ بسیار بازیگوش است.

4. علامت نگارشی: توجه به استفاده صحیح از نقطه‌گذاری و دیگر علامت‌های نگارشی در جملات مهم است. برای مثال، در جملات سوالی یا تعجبی، از علامت‌های مناسب استفاده شود:

   • آیا واقعاً او اینقدر بازیگوش است؟
5. نومیناسیون و هماهنگی: در زمان استفاده از صفت «بازیگوش»، باید توجه داشت که با نام و اسم‌هایی که توصیف می‌شوند از نظر نوع و تعداد (مفرد و جمع) هماهنگ باشند. مثلاً:
   • بچه‌‌های بازیگوش
   • دختر بازیگوش

در کل، کلمه «بازیگوش» در زبان فارسی باید با رعایت اصول نگارشی صحیح و در جایگاه مناسب خود به کار رود.

البته! در اینجا چند مثال برای کلمه "بازیگوش" در جمله آورده شده است:

1. بازیگوش بودن کودک، شادی و سرزندگی را به خانه آورد.
2. سگ ما خیلی بازیگوش است و همیشه دنبال چیزهای جدید برای کشف کردن می‌گردد.
3. او یک شخصیت بازیگوش دارد و همیشه در جمع دوستانش شوخی می‌کند.
4. گربه‌ام بسیار بازیگوش است و هر روز با کلاف‌های نخ بازی می‌کند.
5. در پارک، بچه‌ها با خنده و صدای بلند به خاطر بازیگوشی همدیگر سرگرم بودند.

اگر نیاز به جملات بیشتری دارید، خوشحال می‌شوم کمکتان کنم!