برای نوشتن و نگارش نام «حسام‌الدین» در زبان فارسی، قواعد خاصی وجود دارد. در اینجا نکات اصلی و قواعد مربوط به نگارش آن را بیان می‌کنم:

1. فصل‌نامه: نام «حسام‌الدين» از دو قسمت تشکیل شده است: «حسام» و «الدین». در زبان فارسی، معمولاً هنگام نگارش نام‌ها، باید قسمت‌هایی که به هم مرتبط هستند، با استفاده از فاصله (یا بدون فاصله) و حروف اضافه به درستی نوشته شوند.

2. هویه: در نوشتن نام‌های سه بخشی مانند «حسام‌الدین»، معمولاً واژه‌ی اول (حسام) با حروف کوچک آغاز می‌شود و واژه‌ی دوم (الدین) با حروف بزرگ آغاز می‌شود.

3. نقطه‌گذاری: فاصله بین قسمت‌های نام به دقت رعایت شود؛ اصطلاح «حسام‌الدین» به صورت کامل و پیوسته نوشته می‌شود، بدون فاصله: حسام‌الدین.

4. تنوین و تنوین ناپذیری: معمولاً اسم‌های مرکب که به لحاظ معنایی یک واحد هستند، نباید تنوین گرفتند. «حسام‌الدین» به عنوان یک نام سیستماتی باتوجه به قاعده نام‌های عربی، به صورت مستقل و بدون تغییراتی در انتها نوشته می‌شود.

5. ایرادگیری یا مفردسازی: توجه شود که این نام به عنوان یک اسم خاص به کار می‌رود و بنابراین شکل‌های مفرد یا جمع نخواهد داشت.

در نتیجه، نوشتار صحیح و قواعدی برای «حسام‌الدین» به صورت زیر خواهد بود:

حسام‌الدین

امیدوارم این توضیحات برای شما مفید واقع شده باشد! اگر سوال یا نیاز خاصی دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم.