کلمه "زودرنج" یک واژه مرکب است که از دو بخش "زود" و "رنج" تشکیل شده است. در اینجا به بررسی قواعد نحوی و نگارشی مرتبط با این کلمه می‌پردازیم:

1. تلفظ و نگارش: کلمه "زودرنج" به صورت یکپارچه نوشته می‌شود و لازم نیست که دو بخش آن جدا شوند. تلفظ صحیح این کلمه به صورت "زود-رنج" نیست، بلکه باید به صورت "زودرنج" ادا شود.

2. معنی: زودرنج به معنای حساس و آسان‌آزرده‌خاطر است. افرادی که زودرنج هستند، به سادگی از نارضایتی یا ناراحتی ابراز می‌کنند.

3. قواعد صرفی: این کلمه یک صفت است و می‌تواند به صورت مؤنث یا مذکر به کار رود. به عنوان مثال:

   • او فردی زودرنج است. (مذکر)
   • او فردی زودرنج است. (مؤنث)

4. ترکیب‌ها: کلمه "زودرنج" می‌تواند به همراه سایر کلمات ترکیب شود و به عنوان یک صفت توصیفی به کار رود، مانند:

   • او زودرنج است.
   • رفتار زودرنجانه او باعث دلخوری من شد.
5. نکات نگارشی: در نوشتار رسمی، بهتر است که از کلمه "زودرنج" در موقعیت‌های مناسب و متناسب با زمینه گفتگو استفاده کنید، به ویژه در مواردی که به توصیف شخصیت یا حالت روانی افراد می‌پردازید.

به طور کلی، "زودرنج" یک کلمه با معنای مشخص و کاربردی است که در زبان فارسی به خوبی جا افتاده و از نظر نگارشی و تلفظ نیاز به رعایت اصول خاصی ندارد.

البته! در اینجا چند مثال از استفاده کلمه "زودرنج" در جمله آورده‌ام:

1. او به خاطر زودرنجی‌اش همیشه از صحبت‌های دیگران دلخور می‌شود.
2. این شخص زودرنج است و به راحتی از هر چیزی ناراحت می‌شود.
3. اگر می‌خواهی با او ارتباط خوبی داشته باشی، باید مراقب کلماتت باشی زیرا خیلی زودرنج است.
4. در جمع‌های دوستانه، زودرنجی او باعث می‌شود که بعضی وقت‌ها جو سنگین شود.
5. معلم متوجه زودرنجی بعضی از دانش‌آموزان شد و سعی کرد با حساسیت بیشتری با آنها برخورد کند.

اگر به مثال‌های بیشتری نیاز دارید، خوشحال می‌شوم که کمک کنم!