مزلف

کلمه "مزلف" در زبان فارسی به معنای "پوشیده از مو" و به‌ویژه برای توصیف موی بلند و آزاد به کار می‌رود. در ادامه به برخی قواعد و نکات مربوط به این کلمه و نگارش آن اشاره می‌شود:

1. نوشتار صحیح: کلمه "مزلف" با "ز" و "ل" و "ف" نوشته می‌شود. توجه به املای صحیح آن بسیار مهم است.

2. معناشناسی: این واژه در متون ادبی و توصیفی، به‌خصوص در شعر و شاعری، معمولاً به نوعی زیبایی و جلوه‌گری اشاره دارد و استفاده از آن می‌تواند حسی عاطفی و احساسی به متن ببخشد.

3. قواعد دستوری:

   • "مزلف" می‌تواند به عنوان صفت به کار رود و معمولاً برای توصیف افراد (معمولاً زنان) یا اشیاء (مانند تاج یا چادر) استفاده می‌شود.
   • اگر به‌عنوان صفت استفاده شود، باید به توافق با اسم مورد نظر از نظر جنس و عدد توجه کرد: به عنوان مثال، "زن مزلف" یا "موهای مزلف".

4. قید و جملات توصیفی: این کلمه می‌تواند در جملات توصیفی و شاعرانه به کار رود؛ به‌طور مثال: "او با موی مزلف در میان دوستانش می‌درخشید."

5. نکات نگارشی:
   • فواصل و نقطه‌گذاری مناسب در جملات حاوی این کلمه باید رعایت شود.
   • اگر "مزلف" در یک شعر یا متن ادبی به‌کار رود، می‌تواند با تکنیک‌های بلاغی مانند تشبیه و استعاره ترکیب شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید به درستی از کلمه "مزلف" در نگارش فارسی استفاده کنید.

1. او با مزلف‌های بلند و پرپشتش، همیشه توجه همه را به خود جلب می‌کند.
2. در مراسم عروسی، زیبایی عروس با مزلف‌های زیبایش درخشان‌تر شده بود.
3. هنگام بارش باران، قطرات آب به مزلف‌های او آویزان شده بود و جلوه خاصی به او می‌بخشید.