حقوق متقابل امام و امّت

الإمام علیّ علیه السلام

أمّا بَعْدُ، فإنَّ حَقّا عَلَی الوالي أَلاّ يُغَيِّرَهُ علی رَعِيَّتِهِ فَضْلٌ نالَهُ، ولا طَوْلٌ خُصَّ بِهِ، وأنْ يَزيدَهُ ما قَسَمَ اللّه ُ لَهُ مِنْ نِعَمِهِ دُنُوّا مِنْ عِبادِهِ، وعَطْفا علی إخْوانِهِ. ألَا وإنَّ لَكُمْ عِندي ألّا أحْتَجِزَ دُونَكُمْ سِرّا إلّا في حَرْبٍ، ولا أطْويَ دُونَكُمْ أمْرا إلّا في حُكْمٍ، ولا اُؤخِّرَ لَكُمْ حَقّا عَنْ مَحِلِّهِ، ولا أقِفَ بِهِ دُونَ مَقْطَعِهِ، وأنْ تَكونوا عِندي في الحَقِّ سَواءً، فإذا فَعَلْتُ ذلكَ وَجَبَتْ للّه ِ عَلَيْكُمُ النِّعْمَةُ ولي عَلَيْكُمُ الطّاعةُ.

اما بعد، وظیفه حكمران است كه اگر به زیادتی رسید یا به نعمتی مخصوص گشت موجب تغییر حال و دگرگونی رفتار او بر رعیتش نشود و نعمتهایی كه خدا نصیبش كرده بر نزدیكی او به بندگان خدا و مهربانی او به برادرانش بیفزاید. بدانید حقّ شماست بر من كه رازی را از شما نپوشانم مگر در جنگ، و بدون رایزنی با شما كاری را نكنم مگر در قضاوت، و در ادای حقّ شما تأخیر نكنم (حقوق و عطایای شما را به موقع بپردازم) و در رساندن آن درنگ نكنم و همه شما را در حق یكسان بدانم. پس، هرگاه چنین كردم، خداوند بر شما حقّ نعمت خواهد داشت و من بر شما حقّ اطاعت.

منبع: نهج البلاغة: الكتاب 50.