زبان، كلید خوبى ها و بدى ها

امام على علیه السلام

اَ يُّهَا النّاسُ! فِی الاِْنْسانِ عَشْرَ خِصالٍ يُظْهِرُها لِسانُهُ: شاهِدٌ يُخْبِرُ عَنِ الضَّميرِ وَ حاكِمٌ يَفْصِلُ بَيْنَ الْخِطابِ وَ ناطِقٌ يُرَدُّ بِهِ الْجَوابُ وَ شافِعٌ يُدْرَكُ بِهِ الْحاجَةُ وَ واصِفٌ يُعْرَفُ بِهِ الاَْشْياءُ وَاَميرٌ يَاْمُرُ بِالْحَسَنِ وَ واعِظٌ يَنْهی عَنِ الْقَبيحِ وَمُعِزٌّ تُسَكَّنُ بِهِ الاَْحْزانُ وَ حاضِرٌ تُجْلی بِهِ الضَّغائِنُ وَ مونِقٌ تَلْتَذُّ بِهِ الاَْسْماعُ؛

ای مردم! انسان ده خصلت دارد كه زبان او آنها را آشكار می سازد: زبان، گواهی است كه از درون خبر می دهد. داوری است، كه به دعواها خاتمه می دهد. گویایی است كه به وسیله آن به پرسش ها پاسخ داده می شود. واسطه ای است كه با آن حاجت برآورده می شود. وصف كننده ای است كه با آن اشیا شناخته می شود. فرماندهی است كه به نیكی فرمان می دهد. پنددهنده ای است كه از زشتی باز می دارد. تسلیت دهنده ای است كه غم ها با آن آرامش می یابد. حاضری است كه با آن كینه ها برطرف می شود و دلربایی است كه گوش ها با آن از لذّت برخوردار می شوند.

منبع: كافى، ج 8، ص 20، ح 4.