كنكور الهى

امام على علیه السلام

كُلَّما كانَتِ الْبَلوی وَ الاِْخْتِبارُ اَعظَمَ كانَتِ الْمَثوبَةُ وَ الْجَزاءُ اَجْزَلَ اَ لاتَرَوْنَ اَنَّ اللّهَ سُبحانَهُ اخْتَبَرَ الاَْوَّلينَ مِنْ لَدُنْ آدَمَ ـ صَلواتُ اللّه ِ عَلَيْهِ ـ اِلی الاْخِرينَ مِنْ هذا الْعالَمِ بِاَحْجارٍ لاتَضُرُّ وَ لاتَنْفَعُ وَ لاتُبْصِر وَ لاتَسْمَعُ فَجَعَلَها بَيْتَهُ الْحَرامَ الّذی جَعَلَهُ اللّه ُ لِلنّاسِ قياما...؟! وَ لكِنَّ اللّهَ يَخْتَبِرُ عِبادَهُ بِاَ نْواعِ الشَّدائِد وَ يَتَعَبَّدُهُم بِاَ نْواعِ الْمَجاهِدِ وَ يَبْتَليهِم بِضُروبِ الْمَكارِهِ اِخْراجاً لِلتَّـكَـبُّرِ مِنْ قُلوبِهِمْ وَ اِسْكاناً لِلتَّذَلُّلِ فی نُفوسِهِم وَ لِيَجْعَلَ ذلِكَ اَبواباً فُتُحاً اِلی فَضْلِهِ وَ اَسْباباً ذُ لُلاً لِعَفْوِهِ؛

هر چه گرفتاری و امتحانْ بزرگ تر باشد، پاداش [آن] بیشتر است. مگر نمی بینید كه خدای سبحان از زمان آدم ـ صلوات اللّهعلیه ـ تا آخرین نفر از مردم این جهان را با سنگ هایی كه ضرر و نفعی نمی رسانند و نمی بینند و نمی شنوند، آزمود و آن سنگ ها را خانه حرمت خود ساخت؛ خانه ای كه آن را وسیله قیام مردم قرار داد...؟! خداوند، بندگانش را با انواع سختی ها امتحان می كند و با رنج ها و كوشش های گوناگون، به بندگی وادارشان می سازد و آنها را با امور ناخوشایند، می آزماید تا خودبزرگ بینی را از دل هایشان بیرون كند و فروتنی را در جان هایشان ساكن سازد و این را دری گشوده به سوی لطف و بخشش خود و وسیله ای آماده برای گذشت و آمرزش خویش قرار دهد.

منبع: شرح نهج البلاغه، ابن ابى الحدید، ج 13، ص 156 ـ 157.