ارزش جوانى

الإمام علی علیه السلام

أربَعَةُ أشياءَ لا يَعرِفُ قَدرَها إلاَّ أربَعَةٌ: الشَّبابُ لا يَعرِفُ قَدرَهُ إلاَّ الشُّيوخُ، وَالعافِيَةُ لا يَعرِفُ قَدرَها إلاَّ أهلُ البَلاءِ، وَالصِّحَةُ لا يَعرِفُ قَدرَها إلاَّ المَرضی، وَالحَياةُ لا يَعرِفُ قَدرَها إلاَّ المَوتی.

ارزش چهار چیز را جز چهار گروه نمی شناسند:[ارزش]جوانی را جز پیران نمی شناسند؛ [ارزش] آرامش (آسایش) را جز گرفتاران نمی شناسند؛ [ارزش] سلامت را جز بیماران نمی شناسند، و[ارزش] زندگی را جز مُردگان نمی دانند.

منبع: یقول المثل الحكیم: «أوّاه لو عرف الشباب، و أوّاه لو قدر المشیب»، ومأساة الحیاة أنّها لاتعطینا الحكمة إلاّ حینما نشیب ویُسلب منّا الشباب. وفی الشباب نحن قادرون على الفعل، ولكن فعل ماذا ونحن لا نعرف ؟! وفی الشیخوخة یكون العجز عن الفعل مع أنّنا نعرف!» (المعجم الشامل لمصطلحات الفلسفة، عبدالمنعم الحنفی: ص 433). / المواعظ العددیّة: ص 218. / مَثَل حكیمانه اى مى گوید: «آه! اى كاش، جوان مى دانست و آه! اى كاش، پیر مى توانست». از بدى روزگار این است كه به ما حكمت نمى آموزد، جز در دوران پیرى كه جوانى را از ما مى گیرد. در جوانى، توان بر انجام دادن كار داریم، ولى نمى دانیم چه كارى را به انجام برسانیم و در پیرى، ناتوان از انجام دادن كاریم، ولى مى دانیم چه باید انجام دهیم!