اذان و اقامه گفتن در گوش نوزاد

الإمام علیّ علیه السلام

لَمّا حَضَرَت وِلادَةُ فاطِمَةَعليهاالسلام، قال رَسولُ اللّه ِصلي الله عليه و آلهلِأَسماءَ بِنتِ عُمَيسٍ و اُمِّ سَلَمَةَ: اِحضَراها، فإِذا وَقَعَ وَلَدُها واستَهَلَّ فَأَذِّنا في اُذُنِهِ اليُمنی و أَقِيما في اُذُنِهِ اليُسری؛ فَإِنَّهُ لا يُفعَلُ ذلِكَ بِمِثلِهِ إلاّ عُصِمَ مِنَ الشَّيطانِ، و لا تُحدِثا شَيئا حَتّی آتِيَكُما. فَلَمَّا وَلَدَت فَعَلَتا ذلِكَ، فَأتاهُ النَّبِيُصلي الله عليه و آلهفَسَرَّهُ وَ لَبَّأهُبِريقِهِ، و قالَ: اللّهُمَّ إنِّي اُعيذُهُ بِكَ و وُلدَهُ مِنَ الشَّيطانِ الرَّجيمِ.

وقتی زمان زایمان فاطمه سلام اللّهعلیها فرا رسید، پیامبر خدا به اسماء بنت عمیس و امّ سلمه فرمود: «در كنارش باشید. وقتی فرزندش به دنیا آمد و گریست، در گوش راست او اذان و در گوش چپ او اقامه بگویید؛ چرا كه هر جا همانند این كار انجام شده، نوزاد از شیطان در امان مانده است و هیچ نكنید تا من بیایم». وقتی فاطمه علیها السلام[او را] به دنیا آورد، آنان همین كار را كردند سپس، پیامبر خدا آمد و ناف او را بُرید و نخستین خوراك را با آب دهانش به او داد و گفت: «خداوندا! من او را و فرزندان او را از شرّ شیطان رانده شده، در پناه تو قرار می دهم».

منبع: ألبأَهُ بِرِیقِهِ: أی صبّ رَیقَهُ فی فیهِ (لسان العرب: ج 1 ص 150 «لبأ»). / كشف الغمّة: ج 2 ص 151، بحار الأنوار: ج 43 ص 255.