دنـیا در دو نـگاه

قالَ أمیرُالمُؤمِنین علیه السلام

وَإِنَّمَا الدُّنْيَا مُنْتَهَی بَصَرِ الْأَعْمَی،لاَ يُبْصِرُ مِمَّا وَراءَها شَيْئا،وَالْبَصِيرُ يَنْفُذُها بَصَرُهُ،وَيَعْلَمُ أَنَّ الدَّارَ وَراءَها.فَالْبَصِيرُ مِنْها شاخِصٌ، وَالْأَعْمَی إِلَيْها شاخِصٌ.وَالْبَصِيرُ مِنْها مُتَزَوِّدٌ، وَالْأَعْمَی لَها مُتَزَوِّدٌ.

دنیا، نگاه كور دلان را بن بستی است كه فراسویش هیچ نمی بینند، و چشمان دارای بصیرت از دنیاگذشته، سرای هستی را در آن سوی دنیا می یابد.چنین است كه بینایان از دنیا ـ و با توشه ای كه از آن گرفته اند ـ رخت سفر می بندند و كوردلان به دنیا چشم دوخته اند، اهل بینش از دنیا و كور دل برای دنیا توشه می گیرد.

منبع: نهج البلاغه، الخطب: 131.