دیـن بـاوران

قـالَ أَمیرُالمُؤمِنین علیه السلام

الْمُؤْمِنُ بِشْرُهُ فِي وَجْهِهِ، وَحُزْنُهُ فِي قَلْبِهِ،أَوْسَعُ شَيْءٍ صَدْرا، وَأَذَلُّ شَيْءٍ نَفْسا.يَكْرَهُ الرِّفْعَةَ، وَيَشْنَأُ السُّمْعَةَ.طَوِيلٌ غَمُّهُ، بَعِيدٌ هَمُّهُ،كَثِيرٌ صَمْتُهُ، مَشْغُولٌ وَقْتُهُ.شَكُورٌ صَبُورٌ، مَغْمُورٌ بِفِكْرَتِهِ، ضَنِينٌ بِخَلَّتِهِ،سَهْلُ الْخَلِيقَةِ، لَيِّنُ الْعَرِيكَةِ!نَفْسُهُ أَصْلَبُ مِنَ الصَّلْدِ، وَهُوَ أَذَلُّ مِنَ الْعَبْدِ.

چهره مؤمن شاد و دل او گریان است،گستره سینه او از هر پهنه ای وسیع تر و خود او از همه متواضع تر است، برتری را خوش ندارد و آوازه و اشتهار را زشت می شمرد، غمش طولانی و اندوهش ژرف و سكوتش بسیار و وقتش مشغول به كار است.پرسپاس و پرشكیب و فرورفته در اندیشه است و نسبت به اظهار گرفتاری های خود برای دیگران بخل می ورزد، نرمخو و انعطاف پذیر است و با آنكه جانی با صلابت تر از سنگ خارا دارد در رفتارش از بندگان نیز خاكسارتر است.

منبع: نهج البلاغه، الكلمات: 333