هرگز نیازمند را دست خالى برنگردانید

قیلَ لَهُ لأىِّ شَى ءٍ لا نَراكَ تَرُدُّ سائِلاً وَإنْ كُنْتَ عَلى ناقَةٍ؟ فَقـال علیه السلام

«إنّی لِلّهِ سـائِلٌ، وَفيهِ راغِبٌ، وَأَنـا أَسْتَحْـيی أنْ أَكُونَ سائِلاً وَأَرُدَّ سائِلاً، وَإِنَ اللّه َ عَوَّدَنی عادَةً أَنْ يـُفيضَ نِعَمَهُ عَلَيَّ وَعـَوَّدْتُهُ أَنْ أَفيضَ نِعَمَهُ عَلَی النّاسِ فَأَخْشی إنْ قَطَعْتُ العادَةَ أَنْ يَمْنَعَنی العادَةَ.»

«فرمود: من هم به درگاه خداوند محتاج و سائلم و می خواهم كه خداوند مرا محروم نگرداند و شرم دارم كه با چنین امیدواری، سائلان را ناامید كنم، خدایی كه نعمتهایش را بر من ارزانی داشته، می خواهد كه من هم به مردم كمك كنم و می ترسم كه اگر بخشش خود را از مردم دریغ دارم، خداوند هم به من عنایتش را دریغ دارد و منع نماید.

منبع: نورالابصار، شبلنجى، ص123؛ كنز المدفون، جلال الدین سیوطى، ص434؛ به نقل از بلاغة الامام الحسن علیه السلام، ص135.