نهى از غیبت

عنه علیه السلام

قالَ رَجُلٌ لعليِّ بنِ الحسينِ عليهماالسلام: إنَ فُلانا يَنسُبُكَ إلی أ نّكَ ضالٌّ مُبتدِعٌ ! فقالَ لَهُ عليُّ بنُ الحسينِ عليهماالسلام: مارَعَيتَ حقَّ مُجالَسَةِ الرجُلِ حيثُ نَقَلتَ إلَينا حَديثَهُ، ولا أدَّيتَ حَقِّي حيثُ أبلَغتَني عن أخي ما لَستُ أعلَمُهُ !... إيّاكَ والغِيبَةَ فإنّها إدامُ كِلابِ النارِ، وَاعلَمْ أنّ مَن أكثَرَ مِن ذِكرِ عُيوبِ الناسِ شَهِدَ علَيهِ الإكثارُ أ نّهُ إنّما يَطلُبُها بقَدرِ ما فيهِ.

مردی به علی بن الحسین علیهماالسلامگفت:فلانی به شما نسبت می دهد كه گمراه و بدعتگذار هستی. علی بن الحسین به او فرمود: حقّ همنشینی با آن مرد را پاس نداشتی؛ زیرا سخن او را به ما منتقل كردی. حقّ مرا نیز به جا نیاوردی زیرا از برادرم چیزی به من رساندی كه من آن را نمی دانستم!... از غیبت بپرهیز، كه آن نواله سگهای دوزخ است و بدان كسی كه از مردم زیاد عیبگویی كند، این عیبگویی زیاد بر این نكته گواهی دهد كه او این عیبها را به همان اندازه ای كه در خودش هست، می جوید (به همان اندازه عیب دارد ).

منبع: بحار الأنوار: 75/246/8.