الفت، خدائیست

امام صادق علیه السلام

اِنَّ سُرْعَةَ ائْتِلافِ قُلوبِ الاَْبْرارِ اِذَا الْتَقَوا ـ وَ اِنْ لَمْ يُظْهِرُوا التَّوَدُّدَ بِاَ لْسِنَتِهِمْ ـ كَسُرْعَةِ اخْتِلاطِ ماءِ السَّماءِ بِماءِ الاَْنْهارِ، وَ اِنَّ بُعْدَ ائْتِلافِ قُلوبِ الفُجّارِ اِذَا الْتَقَوْا ـ وَ اِنْ اَظْهُروا التَّوَدُّدَ بِاَ لْسِنَتِهِمْ ـ كَـبُعْدِ البَهَائِمِ مِنَ التَّعاطُفِ وَ اِنْ طالَ اعْتِلافُها عَلی مِذْوَدٍ واحِدٍ؛

نیكوكاران، چون با هم روبه رو شوند، هر چند به زبان باهم اظهار دوستی و محبّت نكنند، دل هایشان، به سرعتِ پیوستن باران به آب رودخانه ها، با هم انس می گیرد، و بدكاران، هرگاه با هم روبه رو شوند، هر چند به زبان با هم اظهار دوستی و محبّت كنند، ولی دل هایشان از اُنس و الفت گرفتن با یكدیگر دور است، همانند چارپایان كه از عاطفه به دورند، گرچه روزگاری دراز از یك آخور، علوفه بخورند.

منبع: تحف العقول، ص 373.