پیامد تكبّر

الإمامُ الكاظمُ علیه السلام

إنّ الزَّرعَ يَنبُتُ في السَّهلِ ولا يَنبُتُ في الصَّفا، فكذلكَ الحِكمَةُ تَعمُرُ في قَلبِ المُتَواضِعِ ولا تَعمُرُ في قَلبِ المُتَكبِّرِ الجَبّارِ؛ لِأنَّ اللّه َ جَعَلَ التَّواضُعَ آلةَ العَقلِ، وجَعَلَ التَّكبُّرَ مِن آلةِ الجَهلِ، ألَم تَعلَمْ أنّ مَن شَمَخَ إلَی السَّقفِ برأسِهِ شَجَّهُ، ومَن خَفَضَ رأسَهُ استَظَلَّ تَحتَهُ وأكَنَّهُ ؟! وكذلكَ مَن لم يَتَواضَعْ للّه ِِ خَفَضَهُ اللّه ُ، ومَن تَواضَعَ للّه ِِ رَفَعَهُ.

همانا زراعت، در دشت پست می روید و روی تخته سنگ نمی روید. حكمت نیز چنین است: در دل شخص فروتن آباد می شود و در دل متكبّر گردنفراز آباد نمی شود؛ زیرا كه خداوند فروتنی را ابزار خرد و دانایی قرار داده و تكبّر را از ابزار نادانی. مگر نمی دانی كه هر كس سرش را به سقف ساید، سرش می شكافد و هر كه سر پایین گیرد در زیرسقف سایه و پناه می گیرد. بدین سان نیز هر كه برای خدا فروتنی نكند، خداوند او را پست گرداند و هر كه برای خدا فروتنی كند، خداوند او را بالا برد.

منبع: تحف العقول: 396.