به انجام رساندن احسان

الإمامُ الكاظمُ علیه السلام

الصَّنيعَةُ لا تَتِمُّ صَنيعَةً عِندَالمُؤمِنِ لِصاحِبِها إلّا بِثَلاثَةِ أشياءَ: تَصغيرِها، وسَترِها، وتَعجيلِها، فمَن صَغَّرَ الصَّنيعَةَ عِندَ المُؤمِنِ فقَد عَظَّمَ أخاهُ، ومَن عَظَّمَ الصَّنيعَةَ عِندَهُ فقَد صَغَّرَ أخاهُ، ومَن كَتَمَ ما أولاهُ مِن صَنيعِهِ فقَد كَرَّمَ فِعالَهُ، ومَن عَجَّلَ ما وَعَدَ فقَد هَنِئَ العَطِيَّةَ.

كسی كه به مؤمن احسانی كند، جزبا سه چیز آن را به كمال نرسانده باشد: كوچك شمردن آن، پوشاندن آن و شتاب ورزیدن در انجام آن، پوشاندن آن و شتاب ورزیدن در انجام آن؛ زیرا كسی كه احسان خود به مؤمن را كوچك شمارد، برادر خویش را بزرگ داشته است و كسی كه احسان خود به مؤمن را بزرگ شمارد، برادر خود را كوچك كرده است و كسی كه خوبی خود به مؤمن را پوشیده دارد، كاری بزرگوارانه كرده است و هر كه در انجام وعده خود شتاب ورزد، دهش را گوارا ساخته است.

منبع: تحف العقول: 403.