دعاى بایسته در هنگام دیدن دنیاداران

الإمام زین العابدین علیه السلام ـ مِن دُعائِهِ فِی الرِّضا إذا نَظَرَ إلى أصحابِ الدُّنیا ـ

الحَمدُ ِللّه ِ رِضیً بِحُكمِ اللّه ِ، شَهِدتُ أنَّ اللّه َ قَسَمَ مَعايِشَ عِبادِهِ بِالعَدلِ، وأخَذَ عَلی جَميعِ خَلقِهِ بِالفَضلِ، اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّد وآلِهِ، ولا تَفتِنّي بِما أعطَيتَهُم، ولا تَفتِنهُم بِما مَنَعتَني؛ فَأَحسُدَ خَلقَكَ، وأغمَطَحُكمَكَ. اللّهُمَّ صَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وآلِهِ، وطَيِّب بِقَضائِكَ نَفسي، ووَسِّع بِمَواقِعِ حُكمِكَ صَدري، وهَب لِيَ الثِّقَةَ لاُِقِرَّ مَعَها بِأَنَّ قَضاءَكَ لَم يَجرِ إلاّ بِالخِيَرَةِ، وَاجعَل شُكري لَكَ عَلی ما زَوَيتَ عنّي أوفَرَ مِن شُكري إيّاكَ عَلی ما خَوَّلتَني. وَاعصِمني مِن أن أظُنَّ بِذي عَدَمٍ خَساسَةً، أو أظُنَّ بِصاحِبِ ثَروَةٍ فَضلاً، فَإِنَّ الشَّريفَ مَن شَرَّفَتهُ طاعَتُكَ، وَالعَزيزَ مَن أعَزَّتهُ عِبادَتُكَ، فَصَلِّ عَلی مُحَمَّدٍ وآلِهِ، ومَتِّعنا بِثَروَةٍ لا تَنفَدُ، وأيِّدنا بِعِزٍّ لا يُفقَدُ، وَاسرَحنا في مُلكِ الأَبَدِ، إنَّكَ الواحِدُ الأَحَدُ الصَّمَدُ، الَّذي لَم تَلِد ولَم تولَد، ولَم يَكُن لَكَ كُفُوا أحَدٌ.

امام زین العابدین علیه السلام ـ در دعا در مقام رضا، هنگامی كه چشمش به دنیاداران می افتاد ـ : ستایش، خداوند را از سر خشنودی به حكم خدا. گواهی می دهم كه خداوند، روزی های بندگانش را به عدالت تقسیم كرده، و با همه آفریدگانش به احسان، رفتار نموده است. بار خدایا! بر محمّد و آل او درود فرست، و مرا با آنچه به دنیاداران داده ای، در بوته امتحان میفكن، و آنان را به خاطر آنچه به من نداده ای [و به آنان داده ای]، میازمای، كه در نتیجه بر آفریدگانت رشك برم و تقدیر تو را به دیده حقارت بنگرم. بار خدایا! بر محمّد و آل او درود فرست، و جان مرا به قضای خودت شاد بدار، و سینه ام را برای [پذیرش] جایگاه های حُكمت (تقدیرت) بگشای، و مرا چنان اعتمادی [به خودت] ببخش تا به سبب آن، اقرار كنم كه قضای تو، جز به نیكی روان نگشته است، و مرا بر نداده هایت به من، سپاس گزارتر از داده هایت به من، قرار ده. و مرا از این كه به خاطر ناداری، گمان پستی برم، یا دارایی را برتر بپندارم، مصون بدار؛ زیرا بزرگ، كسی است كه طاعت تو بزرگش كرده است، و عزیز، كسی است كه عبادت تو عزّتش بخشیده است. پس بر محمّد و آل او درود فرست، و ما را از ثروتی پایان ناپذیر برخوردار كن، و با عزّتی از دست ناشدنی، تأییدمان فرما، و ما را در مُلك جاویدانْ رها گردان، كه تویی خدای یگانه یكتای بی نیاز، كه نه فرزندی داری و نه فرزند كسی هستی، و تو را هیچ همتایی نیست.

منبع: غَمَِطَ الناسَ ـ كضَرَبَ وسَمِعَ ـ: استحقرَهُم، والعافیَةَ: لم یشكُرها، والنعمةَ: بَطِرَها (القاموس المحیط: ج 2 ص 376 «غمط»). / دقق أیّها القارئ العزیز فی العبارة، فهی فی غایة الدقة واللطافة. / الصحیفة السجّادیة: ص 139 الدعاء 35. / خواننده عزیز! در این جمله دقّت كن كه در نهایت عمق و زیبایى است.