تحریم دزدى و كیفر آن

الإمامُ الرِّضا علیه السلام

حَرَّمَ اللّه ُ السَّرِقَةَ لِما فِيه[ا]مِن فَسادِ الأموالِ وقَتلِ النَّفسِ لَو كانَت مُباحَةً، ولِما يَأتي في التَّغاصُبِ مِنَ القَتلِ والتَّنازُعِ والتَّحاسُدِ، وما يَدعُو إلی تَركِ التِّجاراتِ والصِّناعاتِ في المَكاسِـبِ، واقتِناءِ الأموالِ إذا كانَ الشَّيءُ المُقتَنی لا يكونُ أحَدٌ أحَقَّ بِهِ مِن أحَدٍ... وعِلَّةُ قَطعِ اليَمينِ مِنَ السّارِقِ؛ لأ نّهُ يُباشِرُ الأشياءَ بِيَمِينِهِ، وهِي أفضَلُ أعضائهِ وأنفَعُها لَهُ، فَجُعِلَ قَطعُها نَكالاً وعِبرَةً لِلخَلقِ لِئلّا يَبتَغُوا أخذَ الأموالِ مِن غَيرِ حِلِّها، ولأ نّهُ أكثَرَ ما يُباشِرُ السَّرِقَةَ بيَمينِهِ.

خداوند دزدی را حرام فرمود؛ چون اگر مباح بود موجب تباهی اموال و آدم كشی می شد و نیز به خاطر این كه غصب اموال یكدیگر، موجب كشتار و درگیری و حسدورزی به یكدیگر می شود. و همچنین موجب ترك تجارت و پیشه وری، و كسب اموال و ثروتهای به ناحق و ناروا می گردد... علّت بریدن دست راست دزد آن است كه وی با دست راست خود با اشیاء تماس دارد و این دست، بهترین و كار آمدترین عضو بدن اوست. پس بریدن آن كیفری برای دزد و درس عبرتی است برای دیگران تا درصدد تصرّف اموال، از راه ناروا نیایند و نیز چون بیشتر با دست راست دزدی می كند.

منبع: نور الثقلین: 1/627/183.