فصل اوّل امامت و رهبرى هـدف انبـیاء

عَنْ الإمامُ المهدى علیه السلام

إنَّ اللّه َ تَعالی لَمْ يَخْلُقِ الْخَلْقَ عَبَثاً ولا أهْمَلَهُمْ سُدیً، بَلْ خَلَقَهُمْ بِقُدْرَتِهِ وَ جَعَلَ لَهُمْ أسْماعاً وَ أبْصاراً وَ قُلُوباً وَ ألْباباً، ثُمَّ بَعَثَ اِلَيْهِمُ النَبيّينَ عليهم السلاممُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرينَ ،يأمُرُونَهُمْ بِطاعَتِهِ، وَ يَنهُونَهُمْ عَنْ مَعْصيَتِهِ، وَ يُعَرِّفُونَهُمْ ما جَهِلُوهُ مِنْ أمْرِ خالِقِهِمْ وَ دِينِهِمْ.

خداوند بزرگ مخلوقات را بیهوده نیافریده و آنان را پوچ و بیهوده رها نكرده، بلكه آنان را با قدرت خود آفرید و برای آنان چشم و گوش و قلب و عقل قرار داد و سپس انبیائی كه بشارت دهنده و هشدار دهنده هستند به سوی آنان فرستاد كه آنان را به اطاعت از او فرمان می دهند و از معصیت او نهی می كنند و چیزهایی را كه در مورد پروردگارشان و دینشان نمی دانستند به آنان شناساندند.

منبع: بحارالانوار، 53، 194.