قاعده و حدود دوستی چیست؟

امام صادق علیه ‏السلام

لا تَكونُ الصَّداقَةُ إلاّ بِحُدُودِها، فَمَن كانَت فيهِ هذهِ الحُدودُ أو شَيءٌ مِنهُ، وإلاّ فلا تَنسِبْهُ إلى شَيءٍ مِن الصَّداقَةِ، فَأوَّلُها: أن تكونَ سَرِيرَتُهُ‏وعَلانِيَتُهُ‏لكَ واحِدَةً ،والثانيةُ :أن يَرى زَينَكَ زَينَهُ، وشَينَكَ شَينَهُ، والثالثةُ: أن لا تُغَيِّرَهُ علَيكَ وِلايَةٌ ولا مالٌ، والرابعةُ: لا يَمنَعُكَ شَيئا تَنالُهُ مَقدُرَتُهُ، والخامسةُ وهي تَجمَعُ‏هذهِ الخِصالَ: أن لا يُسلِمَكَ عِندَ النَّكَباتِ.

دوستی مرزهایی دارد كه هركس همه یا برخی از آنها را داشته باشد، دوست است وگرنه او را اصلاً دوست مشمار: نخست این كه ظاهر و باطنش با تو یكی باشد؛ دوم این كه آبروی تو را آبروی خودش داند و عیب و بی‏آبرویی تو را عیب و بی‏آبرویی خودش؛ سوم این كه مال و منصب او را نسبت به تو عوض نكند؛ چهارم این كه هر كمكی از دستش برمی‏آید از تو دریغ نكند و پنجم، كه در بردارنده همه این خصلتهاست، این كه در هنگام گرفتاریها تو را تنها نگذارد.

منبع: بحار الأنوار: 78 / 249 / 90 منتخب میزان الحكمة: 316