چرا سبیل و لب، بالای دهان قرار گرفته است؟

امام صادق علیه ‏السلام

جُعِلَ‏الشّارِبُ وَالشَّفَةُ فَوقَ‏الفَمِ؛ لِيَحتَبِسَ ما يَنزِلُ مِنَ‏الدِّماغِ عَنِ الفَمِ لِئَلاّ يَتَنَغَّصَ عَلَى الإِنسانِ طَعامُهُ وشَرابُهُ فَيُميطَهُ عَن نَفسِهِ... وجُعِلَ السِّنُّ حادّاً؛ لِأَنَ‏بِهِ يَقَعُ المَضغُ، وجُعِلَ‏الضِّرسُ عَريضاً؛ لِأَنَّ بِهِ يَقَعُ الطَّحنُ وَالمَضغُ، وكانَ النّابُ طَويلاً لِيُسنِدَ الأَضراسَ وَالأَسنانَ كَالاُسطُوانَةِ فِي البِناءِ.

سبیل و لب، در بالای دهان قرار گرفته است تا مانع رسیدن آنچه از مغز فرو می‏ریزد، به دهان شود، مبادا كه طعم خوراك و نوشیدن، بر انسان، ناگوار گردد و آن را وا گذارد... دندانِ جلو تیز قرارداده شده است؛ زیرا به واسطه آن، كار قطع كردن صورت می‏پذیرد؛ و دندان‏های آسیا، پهن قرارداده شده‏اند؛ زیرا آسیاب كردن و جویدن، به كمك آنها انجام می‏گیرد؛ و نیش بلندتر است تا تكیه‏گاه دندان جانبی و دندان جلو باشد، به‏سان استوانه‏ای در یك بنا.

منبع: الخصال، صفحه 513، حدیث 3، علل الشرائع، صفحه 100، حدیث 1 وفیه «العضّ» بدل «المضغ» و«لیشتدّ» بدل «لیسند» وكلاهما عن الربیع صاحب المنصور، بحار الأنوار، جلد 10، صفحه 205 دانش نامه احادیث پزشكی: 1 / 350