هلیله ی زرد چه خاصیتی دارد؟

طبّ الأئمّة علیهم‏السلام

شَكا رَجُلٌ إلى أبي جَعفَرٍ الباقِرِ عليه السلام بَياضا في عَينِهِ، فَقالَ: خُذ توتيا هِندِيٍّ جُزءا وإقليميَا الذَّهَبِ جُزءا، وإثمِد[ ا] جَيّدا جُزءا [ وَ ] ليَجعَل جُزءا مِنَ الهَليلَجِ الأَصفَرِ ، وجُزءا مِن مِلحٍ أندَرانِيٍّ ، وَاسحَق كُلَّ واحِدٍ مِنها عَلى حِدَةٍ بِماءِ السَّماءِ، ثُمَّ اجمَعهُ بَعدَ السَّحقِ فَاكتَحِل بِهِ؛ فَإِنَّهُ يَقطَعُ البَياضَ ، ويُصَفّي لَحمَ العَينِ ويُنَقّيهِ مِن كُلِّ عِلَّةٍ بِإِذنِ اللّه‏ِ عز و جل.

- به نقل از ذُریح -: مردی نزد امام باقر علیه‏السلام از سفیدی‏ای در چشمش اظهار ناراحتی كرد. فرمود: «قدری توتیای هندی، قدری جوش كوره (ریم) سیم و زر، و قدری سنگ سرمه مرغوب بردار و سهمی هلیله زرد و سهمی نیز نمك تركی (نمك بلور) [همراه آن] بردار و هر یك از آنها را جداگانه در آب باران، خوب بساب و سپس، همه را پس از سابیدن به هم درآمیز و از آن سرمه ساز. این [كار]، به اذن خداوند عز و جل، سفیدی عارض بر چشم را از میان می‏بَرَد، گوشت چشم را تصفیه می‏كند و از هر بیماری‏ای می‏پالاید».

منبع: ما بین المعقوفین أثبتناه من بحار الأنوار.فی المصدر: «بالسحق»، والتصویب من بحار الأنوار.طبّ الأئمّة لابنی بسطام، صفحه 87، بحار الأنوار، جلد 62، صفحه 147، حدیث 17 دانش نامه احادیث پزشكی: 1 / 292