گیاه بان چه خاصیتی دارد؟

الكافی

شَكا رَجُلٌ إلى أبي عَبدِاللّه‏ِ عليه السلام شِقاقاً في يَدَيهِ ورِجلَيهِ، فَقالَ لَهُ: خُذ قُطنَةً فَاجعَل فيها بانا وضَعَها في سُرَّتِكَ. فَقالَ إسحاقُ بنُ عَمّارٍ: جُعِلتُ فِداكَ ! يَجعَلُ البانَ في قُطنَةٍ ويَجعَلُها في سُرَّتِهِ؟ فَقالَ: أمّا أنتَ يا إسحاقُ، فَصُبَّ البانَ في سُرَّتِكَ؛ فَإِنَّها كَبيرَةٌ. قالَ ابنُ اُذَينَةَ: لَقيتُ الرَّجُلَ بَعدَ ذلِكَ، فَأَخبَرَني أنَّهُ فَعَلَهُ مَرَّةً واحِدَةً فَذَهَبَ عَنهُ.

- به نقل از عمر بن اُذَینَه: مردی از تَرَك پوست دست و پای خود، نزد امام صادق علیه‏السلام اظهار ناراحتی كرد. امام به او فرمود: «پنبه‏ای بردار و یك گیاهِ بان در میان آن قرار ده و آن را در ناف خود كن». اسحاق بن عمّار گفت: فدایت شوم! گیاهِ بان را در میان پنبه‏ای بپیچد و آن را در ناف خود قرار دهد؟ فرمود: «امّا تو ای اسحاق! بان را در ناف خود بریز، كه بزرگ است [و گنجایش دارد] ». ابن اذینه می‏گوید: پس از آن ماجرا، آن مرد را دیدم و به من گفت كه آن كار را یك بار انجام داده و ناراحتی او از میان رفته است.

منبع: الكافی، جلد 6، صفحه 523، حدیث 2، بحار الأنوار، جلد 47، صفحه 48، حدیث 75 دانش نامه احادیث پزشكی: 1 / 516