فصل یكم: نقش آرزو در زندگى

امام صادق علیه ‏السلام

ـ مِن خُطبَةٍ لَهُ بِالبَصرَةِ ـ: اِعلَموا أنَّكُم في أجَلٍ مَحدودٍ وأمَلٍ مَمدودٍ ونَفَسٍ مَعدودٍ، ولاُبدَّ لِلأَجَلِ أن يَتَناهى، ولِلأَمَلِ أن يُطوى، ولِلنَّفَس أن يُحصى. ثُمَّ دَمَعَت عَيناهُ وقَرَأَ: «وَ إِنَّ عَلَيْكُمْ لَحَـفِظِينَ * كِرَامًا كَـتِبِينَ * يَعْلَمُونَ مَا تَفْعَلُونَ » .

ـ به نقل از پدرانش ـ امام علی علیه‏السلام [در سخنرانی‏اش ]در بصره فرمود: «بدانید كه شما عمری محدود و آرزویی دامنه‏دار و نَفَسی معدود دارید. ناگزیر، عمر به پایان می‏رسد و طومار آرزو، پیچیده می‏شود و نفس، به شماره می‏افتد». آن گاه، چشمان ایشان اشكبار شد و این آیات را خواند: « «و قطعاً بر شما نگهبانانی گماشته است؛ بزرگوارانی نویسنده [ ی اعمال شما] كه آنچه انجام می‏دهید، می‏دانند» ».

منبع: الإنفطار: 10 ـ 12.الأمالی للصدوق: ص 171 ح 169 عن مسعدة بن صدقة، روضة الواعظین: ص 535 عن الإمام الصادق عنه علیهماالسلام، بحار الأنوار: ج 78 ص 70 ح 24؛ شرح نهج البلاغة: ج 20 ص 281 ح 223.