فصل سوم: راه رسیدن به آرزوها

امام علی علیه ‏السلام

ـ مِن مُناجاةٍ لَهُ في مَسجِدِ جُعفِيٍّ ـ: إلهي إن كانَ صَغُرَ في جَنبِ طاعَتِكَ عَمَلي فَقَد كَبُرَ في جَنبِ رَجائِكَ أمَلي، إلهي كَيفَ أنقَلِبُ بِالخَيبَةِ مِن عِندِكَ مَحروما وكُلُّ ظَنّي بِجودِكَ أن تَقلِبَني بِالنَّجاةِ مَرحوما، إلهي لَم اُسلِّط عَلى حُسنِ ظَنّي بِكَ قُنوطَ الآيِسينَ، فَلا تُبطِل صِدقَ رَجائي مِن بَينِ الآمِلينَ.

ـ از مناجات ایشان در مسجد جُعفی ـ: معبود من! اگر عمل من در كنار طاعت از تو ناچیز است، امّا آرزوی فراوان به لطف امید بخش تو بسته‏ام. معبود من! چگونه از درگاه تو محروم بازگردم، در حالی كه همه گمانم به بخشندگی تو آن است كه مرامورد مهرخویش قرار دهی وكامیاب، بازَم گردانی؟ معبود من! نومیدیِ نومیدان را بر گمان نیكم به تو چیره نگردانیده‏ام. پس، از میان امیدواران، بر امید نیك، مُهر بطلان مزن [و مرا نومید بر مگردان].

منبع: المزار الكبیر: ص 151، المزار للشهید الأوّل: ص272 كلاهما عن میثم، المصباح للكفعمی: ص485، البلد الأمین: ص 312 كلاهما عن الإمام العسكریّ عن آبائه عنه علیهم‏السلام وفیها «و كان ظنّی» بدل «و كلّ ظنّی»؛ دستور معالم الحكم: ص 131.