اتمام حجّت

رسولُ اللّه ِ صلى الله علیه و آله

بَعَثَ إلَيهِمُ الرُّسُلَ لِتكونَ لَهُ الحُجّةُ البالِغَةُ علی خَلقِهِ، ويكونَ رُسُلُهُ إلَيهِم شُهَداءَ علَيهِم، وابتَعَثَ فيهِمُ النَّبيّينَ مُبَشِّرينَ ومُنذِرينَ ليَهلِكَ مَن هَلَكَ عَن بَيّنَةٍ، ويَحيی مَن حَيَّ عَن بَيّنَةٍ، وليَعقِلَ العِبادُ عن ربِّهِم ما جَهِلوهُ، فيَعرِفوهُ برُبوبيَّتِهِ بعدَ ما أنكَروا، ويُوحِّدوهُ بالإلهيّةِ بعد ما عَضَدوا.

[خداوند] رسولان را به سوی مردم فرستاد تا او را بر آفریدگانش حجّت رسا باشد و فرستادگانش به سوی آنان گواه بر ایشان باشند و پیامبرانِ بشارتگر و بیم دهنده را در میان مردم برانگیخت تا اگر هلاك می شوند از روی دلیل باشد و اگر به حیات (و سعادت) دست می یابند، آن هم از روی دلیل باشد، و برای اینكه بندگان آنچه را درباره پروردگارشان نمی دانستند، بدانند و ربوبیت او را كه منكرش بودند بشناسند و الوهیتش را كه برای آن شریك قائل بودند، یگانه دانند.

منبع: التوحید: 45/4.