دوست داشتن براى خدا

قـالَ النّبِیّ صلی الله علیه و آله

ـ لبعضِ أصحابهِ ـ: يا عبدَ اللّه ِ ،أحْبِب في اللّه ِ، وأبغِضْ في اللّه ِ، ووالِ في اللّه ِ، وعادِ في اللّه ِ، فإنَّهُ لا تُنالُ وَلايةُ اللّه ِ إلّا بذلكَ، ولا يَجِدُ رَجُلٌ طَعْمَ الإيمانِ ـ وإنْ كَثُرَتْ صَلاتُهُ وصِيامُهُ ـ حتّی يكونَ كذلكَ، وقد صارَتْ مُؤاخاةُ النّاسِ يَومَكُم هذا أكْثَرُها في الدُّنيا، علَيها يَتَوادّونَ، وعلَيها يَتَباغَضُونَ.

ـ به یكی از اصحاب خود ـ فرمود: ای بنده خدا! به خاطر خدا دوست بدار، به خاطر خدا نفرت داشته باش، به خاطر خدا دوستی كن، به خاطر خدا دشمنی ورز؛ زیرا دوستی خدا جز با اینها به دست نیاید و آدمی تا چنین نباشد طعم ایمان را نچشد هر چند نماز و روزه اش بسیار باشد. امروزه دوستی و برادری مردم با یكدیگر بیشتر به خاطر دنیاست. برای دنیا با هم دوستی می كنند و برای دنیا دشمنی می ورزند.

منبع: علل الشرائع: 140/1، عیون أخبار الرِّضا علیه السلام: 1/291/41، الأمالی للصدوق: 61/21، معانی الأخبار: 399/58.