مؤمن كیست؟

قـالَ النّبِیّ صلی الله علیه و آله

ـ يَصِفُ المؤمنَ ـ: لطيفُ الحَرَكاتِ، حُلْوُ المُشاهَدةِ... يَطلُبُ مِن الاُمورِ أعلاها، ومِن الأخلاقِ أسْناها... لا يَحيفُ علی مَن يُبغِضُ، ولا يأثَمُ فيمَن يُحِبُّ... قليلُ المؤونةِ، كثير المَعونةِ... يُحسِنُ في عملِهِ كأنّهُ ناظرٌ إلَيهِ، غَضُّ الطَّرْفِ، سَخِيُّ الكَفِّ، لا يَرُدُّ سائلاً... يَزِنُ كلامَهُ، ويُخْرِسُ لسانَهُ... لا يَقبَلُ الباطلَ مِن صديقِهِ، ولا يَرُدُّ الحقَّ علی عدوِّهِ، ولا يَتعلّمُ إلّا لِيَعْلمَ، ولا يَعلمُ إلّا لِيَعْملَ... إن سلَكَ مَع أهلِ الدُّنيا كانَ أكيَسَهُم، وإنْ سَلكَ مَع أهلِ الآخرةِ كانَ أورَعَهُم.

ـ در وصف مؤمن ـ فرمود: حركات و رفتارهایش ملایم و مهربان است و دیدارش شیرین... از هر چیز عالیترین آن را می جوید و از خویها والاترینشان را... بر دشمنش ستم نمی كند و به خاطر كسی كه دوستش دارد مرتكب گناه نمی شود،... كم خرج و زحمت است و بسیار كمك و یاری می رساند... كارش را به خوبی انجام می دهد به طوری كه گویی آن را می بیند، چشمانش فروهشته است، دست بخشنده دارد، و دست رد به سینه سائل نمی زند... سخنش را می سنجد و زبان در كام می كشد... باطل را از دوستش نیز نمی پذیرد و حق را حتّی از دشمنش انكار نمی كند، دانش نمی آموزد مگر برای دانستن و نمی آموزد مگر برای عمل كردن... اگر با دنیاطلبان همراه شود زیركترین آنهاست و هرگاه با آخرت جویان برود پارساترین آنها.

منبع: بحار الأنوار: 67 / 71 / 34 و ص310 / 45