شـایستگانِ اهـانت

قـالَ النّبِیّ صلی الله علیه و آله

ثَمانِيةٌ اِنْ اُهينُوا فَلا يَلُومُوا اِلاّ اَنْفُسَهُمْ: اَلذّاهِبُ اِلی مائِدَةٍ لَمْ يُدْعَ اِلَيْها، وَ الْمُتأمِّرُ عَلی رَبِّ الْبَيْتِ، وَطالِبُ الْخَيْرِ مِنْ اَعْدائِهِ، وَ طالِبُ الْفَضْلِ مِنَ اللِّئامِ، وَ الدّاخِلُ بَيْنَ اَثْنِيْنِ فی سرٍّ لَمْ يُدْخِلاهُ فيهِ، وَالْمُسْتَخِفُّ بِالسُّلطانِ، وَالجالِسُ فیمَجْلِسٍ لَيْسَ لَهُ بِاَهْلٍ وَالْمُقْبِلُ بِالْحَديثِ عَلی مَنْ لايَسْمَعُ مِنْهُ.

هشت نفرند كه اگر مورد اهـانت قرار گرفتند، جز خودشان كس دیگری را سرزنش نكنند: 1 ـ كسی كه به مهمانی و سفره ای رود كه دعوت نشده است. 2 ـ مهانی كه به صاحب خانه دستور دهد. 3 ـ كسی كه از دشمنانش خیر و نیكی بطلبد. 4 ـ كسی كه از فرومایگان انتظار فضل و نیكی داشته باشد. 5 ـ كسی كه در یك كار سرّی میان دو نفر وارد شود كه او را وارد آن راز نكرده اند. 6 ـ كسی كه حكومت را سبك بشمارد. 7 ـ كسی كه جایی نشیند كه شایسته آنجا نیست. 8 ـ كسی كه سخن خود را به كسی بگوید كه از او حرف شنوایی ندارد.

منبع: من لایحضره الفقیه، ج 4 ص 355