حـلاّل مشـكلات

مِن خُطبَتِها علیهاالسلام

... وَكُنْتُمْ عَلی شَفا حُفْرَةٍ مِنَ النّارِ مُذْقَةَ الشّارِبِ وَنُهْزَةَ الطّامِعِ... فَاَنْقَذَكُمُ اللّه ُ تَبارَكَ وَ تَعالی بِمُحَمَّدٍ صلي الله عليه و آله بَعْدَ اللَّتَيّا وَاللَّتی وَبَعْدَ اَنْ مُنِیَ بِبُهَمِ الرِّجالِ وَذُؤْبانِ الْعَرَبِ وَمَرَدَةِ اَهْلِ الْكِتابِ كُلَّما أوْقَدُوا نارا لِلْحَرْبِ اَطْفَأَهَااللّه ُ، اَوْ نَجَمَ قَرْنُ الشَّيْطانِ اَوْ فَغَرَتْ فاغِرَةٌ مِنَ الْمُشْرِكينَ قَذَفَ اَخاهُ فی لَهَواتِها، فَلايَنْكَفِی ءُ حَتّی يَطَأَ جَناحَها بِاَخْمُصِهِ وَيَخْمِدَ لَهَبَها بِسَيْفِهِ...

... و شما بر لبه پرتگاهی از آتش قرار داشتید جرعه آبی برای تشنگان و شكار بی رنجی برای آزمندان بودید، آنگاه خدای بزرگ به وسیله حضرت محمد صلی الله علیه و آله و پس از چه فراز و نشیب ها ـ و گرفتار شدن به دست مردان حیوان صفت و گرگان آدمخوار عرب و گردنكشان اهل كتاب ـ نجاتتان بخشید. هرگاه كه آتش جنگی بر می افروختند خدا خاموش می كرد و اگر شاخ شیطانی سرك می كشید و یا مرزی از سوی مشركان گشوده می شد پیامبر، برادرش ـ حضرت علی علیه السلام ـ را در كام آن می افكند و او نیز تا هنگامی كه یال و بال آنان با كف پای خود پایمال نمی كرد و آتش آنان را با شمشیر خاموش نمی ساخت بر نمی گشت.

منبع: بخشى از خطبه بزرگ، احتجاج، ج 1: 135.