فصل دوم: ویژگیهاى جامع ایشان

الإمام علیّ علیه السلام

بِنَا اهتَدَيتُم فِي الظَّلماءِ، وتَسَنَّمتُم ذُروَةَ العَلياءِ، وبِنا أفجَرتُم (انفَجَرتُم) عَنِ السِّرارِ. وُقِرَ سَمعٌ لم يَفقَهِ (يَسمَعِ) الواعِيَةَ، وكَيفَ يُراعِي النَّبأَةَ مَن أصَمَّتهُ الصَّيحَةُ ؟ رُبِطَ جَنانٌ لَم يُفارِقهُ الخَفَقانُ.

امام علی علیه السلام:آن هنگام كه در تاریكی گمراهی و نادانی بودید به وسیله ما هدایت شدید و به راه راست قدم نهادید و بر كوهان بلندی سوار شدید و به واسطه ما از تیرگی شب داخل روشنایی صبح گردیدید. كر باد گوشی كه از فریاد راهنما پند نگرفته است و چگونه گوشی كه از صدای رسا سنگین و كر گشته، صدای آهسته را می شنود و دلی كه از خوف و ترس خدا مضطرب و نگران است مطمئن باشد.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 4.