آموزش پیامبر صلى الله علیه و آله

الإمام علیّ علیه السلام

ـ لَمّا قالَ لَهُ بَعضُ أصحابِهِ: لَقَد اُعطيتَ يا أميرَ المؤُمِنينَ عِلمَ الغَيبِ ! فَضَحِكَ عَلَيهِ السَّلامُ وقالَ لِلرَّجُلِ، وكانَ كَلِبيًّا ـ: يا أخا كَلبٍ، لَيسَ هُوَ بِعِلمِ غَيبٍ، وإنَّما هُوَ تَعَلُّمٌ مِن ذي عِلمٍ. وإنَّما عِلمُ الغَيبِ عِلمُ السّاعَةِ، وما عَدَّدَهُ اللّه ُ سُبحانَهُ بِقَولِهِ :«إنَّ اللّه َ عِندَهُ عِلمُ السّاعَةِ ويُنَزِّلُ الغَيثَ ويَعلَمُ ما فِي الأَرحامِ وما تَدري نَفسٌ ماذا تَكسِبُ غَدًا وما تَدري نَفسٌ بِأَيِّ أرضٍ تَموتُ... »، فَيَعلَمُ اللّه ُ سُبحانَهُ ما فِي الأَرحامِ مِن ذَكَرٍ أو اُنثی، وقَبيحٍ أو جَميلٍ، وسَخِيٍّ أو بَخيلٍ، وشَقِيٍّ أو سَعيدٍ، ومَن يَكونُ فِيالنّارِ حَطَبًا، أو فِي الجِنانِ لِلنَّبِيّينَ مُرافِقًا. فَهذا عِلمُ الغَيبِ الَّذي لا يَعلَمُهُ أحَدٌ إلاَّ اللّه ُ، وما سِوی ذلِكَ فَعِلمٌ عَلَّمَهُ اللّه ُ نَبِيَّهُ فَعَلَّمَنيهِ، ودَعا لي بِأَن يَعِيَهُ صَدري، وتَضطَمَّ عَلَيهِ جَوانِحي.

امام علی علیه السلام:در پاسخ به یكی از اصحابش كه عرض كرد: یا امیرالمؤمنین! خداوند به تو علم غیب عطا فرموده، خنده ای كرد و به او كه از قبیله كلب بود فرمود: ای مرد كلبی! آن چه گفتم علم غیب نیست بلكه تعلّم و آموختنی است از صاحب علم و دانش و علم غیب منحصر است به دانستن وقت قیامت و آن چه خداوند سبحان درگفتارش شمرده است:«خداست كه می داند قیامت چه وقت می آید. اوست كه باران می باراند و از آن چه در رحمهاست آگاه است و هیچ كس نمی داندفردا چه چیز به دست خواهدآورد وكسی نمی داند در كدام زمین خواهد مرد». پس خداوند سبحان می داند آن چه در رحمهاست، پسر است یا دختر، زشت است یانیكو، بخشنده است یابخیل، بدبخت است یا نیك بخت و می داند چه كسی هیزم آتش دوزخ وچه كسی در بهشت با پیامبران، همراه است. پس اینها كه شمرده شد علم غیب است كه هیچ كس آن را نمی داند مگر خدا. لیكن جز اینها علمی هست كه خداوند به پیامبر خود آموخته و او هم به من یاد داده است و دعا فرمود كه سینه من آن را نگاه دارد و دنده هایم احاطه اش نماید.

منبع: لقمان: 34. / نهج البلاغة: الخطبة 128.