ایمان ، دوستى و دشمنى است

الإمام علیّ علیه السلام ـ فی صِفَةِ العُلَماءِ ـ

اِعلَموا أنَّ عِبادَ اللّه ِ المُستَحفَظينَ عِلمَهُ يَصونونَ مَصونَهُ، ويُفَجِّرونَ عُيونَهُ، يَتَواصَلونَ بِالوِلايَةِ، ويَتَلاقَونَ بِالمَحَبَّةِ، ويَتَساقَون بِكَأسٍ رَوِيَّةٍ، ويَصدُرونَ بِرِيَّةٍ، لا تَشوبُهُمُ الرّيبَةُ، ولا تُسرِعُ فيهِمُ الغيبَةُ. عَلی ذلِكَ عَقَدَ خَلقَهُم وأخلاقَهُم، فَعَلَيهِ يَتَحابّونَ، وبِهِ يَتَواصَلونَ.

امام علی علیه السلام ـ در وصف عالمان ـ : بدانید كه بندگانی كه نگاهدار علم خدایند، دانشِ محفوظ او را می پایند، و چشمه هایش را می گشایند، و به دوستی با هم پیوند دارند، و با محبّت، با یكدیگر دیدار می كنند، و از جام لبریز [محبّت]به یكدیگر می نوشانند و سیراب، بازمی گردند. نه دچار تردید می شوند و نه غیبت به میانشان می شتابد. بدین سان، آفرینش و خُلق و خویشان، شكل یافته است و بر اساس آن، یكدیگر را دوست می دارند و با یكدیگر می پیوندند.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 214، بحار الأنوار: 69 / 311 / 32.