محمّد صلی الله علیهوآله

الإمام علیّ علیه السلام

طَبيبٌ دَوّارٌ بطِبِّهِ، قد أحكَمَ مَراهِمَهُ، وأحمی (أمضی) مَواسِمَهُ، يَضَعُ ذلكَ حَيثُ الحاجَةُ إلَيهِ، مِن قُلوبٍ عُميٍ، وآذانٍ صُمٍّ، وألسِنَةٍ بُكمٍ، مُتَتبِّعٌ بدَوائهِ مَواضِعَ الغَفلَةِ ومَواطِنَ الحَيرَةِ، لَم يَستَضيئوا بأضواءِ الحِكمَةِ، ولَم يَقدَحوا بزِنادِ العُلومِ الثّاقِبَةِ، فهُم في ذلكَ كالأنعامِ السّائمَةِ، والصُّخورِ القاسِيَةِ.

طبیبی بود كه با داروی خود میان مردم می گردید. مرهمهایش را درست و آماده كرده و ابزار داغ كردنش را تافته بود و آنها را بر هر جا كه لازم بود، از دل های كور و گوش های كر و زبان های گنگ، می گذاشت. با داروی خود بیماری های غفلت و سرگردانی را در كسانی كه از پرتوهای حكمت روشنایی برنگرفته بودند و با آتش زنه های دانش های درخشان شعله ای برنیفروخته بودند، و همچون حیوانات چرنده و تخته سنگهای سخت بودند، درمان می كرد.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 108.