امام و علم غیب

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

ـ لَمّا قالَ لَهُ بعضُ أصحابِهِ(وكانَ كَلبِيّا): لَقَد اُعطِيتَ يا أميرَالمؤمنينَ عِلمَ الغَيبِ، فَضَحِكَ عليهالسلام ـ: يا أخا كَلبٍ، ليسَ هُو بعِلمِ غَيبٍ، وإنّما هُو تَعَلُّمٌ مِن ذِي عِلمٍ، وإنَّما عِلمُ الغَيبِ عِلمُ الساعَةِ، وما عَدَّدَهُ اللّه ُ سبحانَهُ بقولِهِ :«إِنَّ اللّه َ عِندَهُ عِلمُ السّاعَةِ ويُنَزِّلُ الغَيثَ ويَعْلَمُ ما في الأرْحامِ».

ـ وقتی یكی از یاران ایشان [از قبیله كلب] به آن حضرت عرض كرد:«ای امیرالمؤمنین! علم غیب به تو داده شده است»، پس از خنده ای ـ فرمود: ای مرد كلبی! این علم غیب نیست، بلكه بر اثر فرا گرفتن از صاحب علمی است. علم غیب، علم داشتن به زمان قیامت است و آنچه خداوند سبحان آنها را بر شمرده و فرموده است:«همانا علم قیامت نزد خداست و باران فرو می فرستد و آنچه را كه در زهدانهاست، می داند».

منبع: لقمان: 34. / نهج البلاغة :الخطبة 128.