موارد جایز بودن سوء ظن

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

إذا استَولَی الصَّلاحُ علی الزَّمانِ وأهلِهِ ثُمّ أساءَ رَجُلٌ الظَّنَّ برَجُلٍ لَم تَظهَرْ مِنهُ حَوبَةٌ فقد ظَلَمَ، وإذا استَولی الفَسادُ علی الزَّمانِ وأهلِهِ فَأحسَنَ رَجُلٌ الظَّنَّ برجُلٍ فَقَد غَرَّرَ.

هر گاه درستی و پاكی بر روزگار و مردمش حكمفرما شد، اگر كسی به دیگری بی آن كه گناهی از او آشكار شود گمان بد برد ستم كرده است و هرگاه فساد و ناراستی بر روزگار و مردم آن چیره شد، اگر كسی به دیگری گمان نیك برد و خوشبین باشد، فریب خورده است.

منبع: نهج البلاغة: الحكمة 114.