هشدار درباره ستمگرى

الإمام علیّ علیه السلام

ـ في خُطبَةٍ لَهُ يَتَبَرَّأُ مِن الظُّلمِ ـ: واللّه ِلأََن أبِيتَ عَلی حَسَكِ السَّعدانِ مُسَهَّدا، أو اُجَرَّ في الأغلالِ مُصَفَّدا، أحَبُّ إلَيَّ مِن أن ألقَی اللّه َ ورسولَهُ يَومَ القِيامَةِ ظالِما لِبَعضِ العِبادِ، وغاصِبا لِشَيءٍ مِن الحُطامِ، وكيفَ أظلِمُ أحَدا لِنَفسٍ يُسرِعُ إلی البِلی قُفُولُها، ويَطُولُ في الثَّری حُلُولُها ؟!

ـ در خطبه ای كه ضمن آن از بیدادگری، بیزاری می جوید ـ فرمود: به خدا سوگند اگر شب را روی گیاه اشترخار بیدار مانم و مرا بسته در كند و زنجیر بكشانند، خوشتر دارم از این كه در روز قیامت با دامنی آلوده به ستم بر یكی از بندگان خدا یا غصب كمترین چیزی از كالای پست دنیا، بر خدا و رسول او وارد شوم. چگونه به خاطر جسمی كه تار و پودش به سوی پوسیدگی می شتابد و روزگاران درازی در زیر خاك می ماند، بر كسی ستم كنم؟!

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 224.