گمراه كنندگان

الإمام علیّ علیه السلام

إنّ أبغَضَ الخَلائقِ إلی اللّه ِ رَجُلانِ: رَجُلٌ وَكَلَهُ اللّه ُ إلی نَفسِهِ، فهُو جائرٌ عَن قَصدِ السَّبيلِ، مَشغوفٌ بكَلامِ بِدعَةٍ ودُعاءِ ضَلالَةٍ، فهُو فِتنَةٌ لِمَنِ افتُتِنَ بهِ، ضالٌّ عن هَديِ مَن كانَ قَبلَهُ، مُضِلٌّ لِمَنِ اقتَدی بهِ في حَياتِهِ وبعدَ وَفاتِهِ، حَمّالُ خَطايا غَيرِهِ، رَهنٌ (رَهِينٌ) بخَطيئَتهِ.

منفورترین خلایق نزد خدا دو مردند: مردی كه خداوند او را به خودش واگذاشته است، چنین كسی از راه راست منحرف گشته و به سخنان بدعت آمیز و دعوتهای گمراه كننده دل می بندد، بنابراین، او سبب فتنه و فساد كسانی می شود كه فریفته او می شوند، از راه [راست]پیشینیان خود بیرون است و گمراه كننده پیروان خود است. در زمان حیات و پس از مرگ خویش، بار گناهان دیگران را به دوش می كشد و گروگان خطاهای خویش است.

منبع: نهج البلاغة: الخطبة 17 انظر تمام الكلام