نهى از ناسزاگویى به مردم

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

ـ لِقَنْبرٍ وقد رامَ أن يَشتِمَ شاتِمَهُ ـ: مَهْلاً يا قَنبرُ ! دَعْ شاتِمَكَ مُهانا تُرْضِ الرَّحمنَ وتُسخِطُ الشَّيطانَ وتُعاقِبُ عَدُوَّكَ، فَوَالذي فَلَقَ الحَبَّةَ وبَرَأ النَّسَمَةَ ما أرضَی المؤمنُ رَبَّهُ بِمِثلِ الحِلْمِ، ولا أسخَطَ الشَّيطانَ بِمِثلِ الصَّمتِ، ولا عُوقِبَ الأحمَقُ بمِثلِ السُّكوتِ عَنهُ.

ـ به قنبر، كه خواست به كسی كه بدو ناسزا گفته بود ناسزا گوید ـ فرمود: آرام باش قنبر! دشنامگویِ خود را خوار و سرشكسته بگذار، تا خدای رحمان را خشنود و شیطان را ناخشنود كرده و دشمنت را كیفر داده باشی. قسم به خدایی كه دانه را شكافت و خلایق را بیافرید، مؤمن، پروردگار خود را با چیزی همانند بردباری و گذشت خشنود نكرد و شیطان را با حربه ای چون خاموشی به خشم نیاورد و احمق به چیزی مانند سكوت در مقابل او مجازات نشد.

منبع: الأمالی للمفید: 118/2.