آثار روى گرداندن از یاد خدا

الإمامُ علیٌّ علیه السلام

مَن نَسِيَ اللّه َ سبحانَهُ أنساهُ اللّه ُنفسَهُ وأعمی قَلبَهُ.

هر كس خدای سبحان را فراموش كند، خداوند خودش را از یاد او ببرد و دلش را كور كند.

منبع: مرحوم علّامه طباطبایى: این كه مى فرماید: «زندگى اش تنگ شود» دلیلش این است كه هر كس پروردگار خود را فراموش كند و به یاد او نباشد، راهى برایش نمى ماند جز این كه به دنیا چنگ زند و آن را تنها مطلوب و هدف خویش قرار دهد و براى تحصیل آن بكوشد و تمام همّ و غمش را مصروف درست كردن زندگى خود و توسعه بخشیدن به آن و بهره مند شدن از آن كند. زندگى چنین كسى، كم باشد یا زیاد، او را بسنده و جوابگو نیست ؛ زیرا هر چه به دست آورد باز راضى نمى شود و سعى مى كند تا بیشتر و بیشتر به چنگ آورد و در جایى متوقف نمى شود. بنابراین، هرچه به دست آورد، باز ناراحت و ناراضى است و دلش بیشتر مى خواهد ؛ به علاوه، غم و اندوه و نگرانى و اضطراب و ترس از پیشامدها و بلاهاى ناگوارى چون مرگ و بیمارى و آفت و حسادتِ بدخواهان و توطئه دشمنان و ناكامى در كوششها و از دست دادن كسان و چیزهایى كه دوست دارد، او را پیوسته دلتنگ و بى ق