تیول‌دار

کلمه "تیول‌دار" در زبان فارسی از دو جز تشکیل شده است: "تیول" و "دار". در زیر به برخی از نکات و قواعد نگارشی و زبانی مربوط به این کلمه اشاره می‌شود:

1. تقسیم به اجزا: "تیول" به معنای نوعی زمین یا دارایی است که به شخصی واگذار شده، و "دار" به معنای داشتن یا مالکیت است. در مجموع، "تیول‌دار" به معنای کسی است که صاحب تیول می‌باشد.

2. نحوه نوشتن: این کلمه به شکل ترکیبی نوشته می‌شود و با استفاده از علامت "ـ" بین دو بخش آن، آن‌ها را از هم جدا می‌کند. لذا صحیح است که به صورت "تیول‌دار" نوشته شود.

3. وزن و ساختار صرفی: در زبانی که "دار" در آن برای نشان دادن مالکیت به کار می‌رود، این کلمه به گروهی از واژه‌ها می‌پیوندد که به نوعی رابطه مالکیت را نشان می‌دهند. برای مثال: "کتاب‌دار"، "باغ‌دار" و...

4. کاربرد: این کلمه بیشتر در متون تاریخی یا در مباحث مربوط به حقوق زمین و مالکیت به کار می‌رود.

5. زبان محاوره و رسمی: در زبان محاوره‌ای و ادبی نیز می‌توان از این کلمه استفاده کرد، اما در متون رسمی، بهتر است معنا و مفهوم آن به درستی توضیح داده شود.

با رعایت این نکات، می‌توانید از کلمه "تیول‌دار" به درستی و به طور مؤثر استفاده کنید.

1. در جشنواره محلی، تیول‌دارها با نمایش حیوانات زیبای خود توجه همه را جلب کردند.
2. او به عنوان تیول‌دار در یک مزرعه بزرگ کار می‌کند و به مراقبت از دام‌ها می‌پردازد.
3. تیول‌دارها در جامعه به عنوان افرادی با مهارت‌های خاص در پرورش حیوانات شناخته می‌شوند.