خاریدن

کلمه "خاریدن" در زبان فارسی به معنای خارش داشتن یا خراش برداشتن است. در بررسی قواعد مربوط به این کلمه، چند نکته مهم وجود دارد:

1. صرف فعل: "خاریدن" یک فعل است و در زمان‌های مختلف صرف می‌شود. این فعل در حالت‌های زمان حال، گذشته و آینده به صورت‌های مختلفی استفاده می‌شود:

   • زمان حال: من می‌خارم، تو می‌خاری، او می‌خارید.
   • زمان گذشته: من خاریدم، تو خاریدی، او خارید.
   • آینده: من می‌خارم، تو می‌خاری، او می‌خارند.

2. ضمائر: این فعل می‌تواند با ضمایر مختلف ترکیب شود. برای مثال:

   • من خارش دارم.
   • او نمی‌خارد.

3. قیدها و صفت‌ها: می‌توان از قیدها و صفت‌ها برای توصیف شدت یا نوع خارش استفاده کرد:

   • خارش شدید
   • خارش خفیف

4. نگارش صحیح: در نگارش درست و رسای این کلمه، باید دقت کرد که همیشه به شکل صحیح و به دور از اشتباهات نوشتاری استفاده شود.

5. ترکیب‌ها: "خاریدن" می‌تواند در عبارات و ترکیبات مختلفی قرار گیرد، مانند:
   • "دست من خارش می‌زند"
   • "او به خاطر خارش پوستش به پزشک مراجعه کرد."

این نکات به شما کمک می‌کند تا در استفاده و نگارش کلمه "خاریدن" مناسب‌تر عمل کنید.

1. وقتی که گربه را نوازش کردم، ناگهان دستم را خارید و احساس خارش عجیبی کردم.
2. به دلیل حساسیت به گرده گل، بینی‌ام همواره خارید و عطسه‌های متوالی داشتم.
3. او با هر بار خاریدن پوستش، بیشتر نگران می‌شد که مبادا دچار آلرژی شده باشد.